“Авангард”, игътибарыгыз өчен рәхмәт

(Тәтеш, 20  гыйнвар, «Тәтеш таннары», Людмила КУЗНЕЦОВА (Сучкова), Мәскәү). Абыем Александр Сучков сугыштан соңгы елларда 1948 елның 20 декабрендә Монастырский авылында туа. Әнием Каиса Павловна сөйләгәнчә, бу көннәрдә зәмһәрир суыклар булган, ә фельдшер аны сабыен тудырырга Тәтештәге бала тудыру йортына илтергә уйлый. Ул ничек итеп шәһәргә кадәр ат чанасында утырып барганда салкын булуын, табиб аңа улының карындагы күлмәге белән тууын әйтүен һәм, димәк, халык сынамышлары буенча, бәхетле булачагын белдерүен искә төшерде... Озак еллардан соң Саша миңа Аллаһ аңа шулай яшәү, эшләү, кешеләргә, туганнарга, якыннарга ярдәм итү, җәмгыятькә файдалы булырга мөмкинлек бирү бәхетен бүләк итүен әйтте. Ул балачактан ук төпле, җаваплы, туры сүзле, спортны ярата иде, һәрвакытта эш белән мавыкты, һәркемгә хөрмәт белән карады. Аның һәрвакытта дуслары күп булды. Яхшы билгеләренә укыды һәм минем өчен һәрвакытта үрнәк иде, мин аның очучы булырга хыяллануын белдем...

Абыем минем өчен – минем заманның батыры, ул күпләр түзә алмаслык авырлыкларны җиңеп чыга алды. Ул бик гадел, төгәл, кайгыртучан. Аның безгә һәм әти-әнигә карата мөнәсәбәтенә сокланам, алар үз улларын бик ихтирам иттеләр, алар аның өчен аеруча да горурландылар. Яраткан хатыны Фаина Ибраһимовна абыйның тормышында мөһим кеше булды. Алар тормыш юлын башлаганда һәрбер күп кенә яшь гаиләдә килеп чыга торган барлык каршылыкларны иңгә-иң куеп җайга салдылар. Икесе дә белем алуны дәвам иттеләр һәм Тәтештә эшли башладылар. Аеруча да аларның кунакчыллыкларын билгеләп үтәсе килә! Фаина Ибраһимовна  яшь кенә булса да, табынны һәрвакытта мул итеп кора, ризыкларны тәмле әзерли, пироглар пешерә, үләннәр белән хуш исле чәй ясый белде... Гаиләдәге әлеге күркәм гадәт хәзергә кадәр дәвам итә – барлык әңгәмәләр, сөйләшеп утырулар сыйлы табын янында үтә!
Кемдер, Фаина Ибраһимовнаны туган көне белән котлап, аңа бәхет теләгән, моңа карата ул шатланып миңа болай диде: “Мин бәхетле йолдыз астында туганмындыр, мөгаен – мин чынлап та бик бәхетле!” Аның шушы сүзләре мине аеруча да сөендерде, чөнки абыем аңа кайгыртучанлык, ярату һәм гаилә бәхете җылысын бирә алган.

Александр Петрович барлык гомере дәвамында үзенең кызлары Лилия, Оля, шулай ук оныгы Элина, оныкчыгы Александр өчен генә түгел, шулай ук минем балаларым, кыз һәм ир туганнарымның балалары, бертуганнарның уллары-кызлары өчен дә хезмәт сөючәнлек үрнәге булып тора. Абый үз гаиләсен бик кадерли, хыяллануын, киләчәккә якты ниятләр барлавын, һәркем белән очрашуын һәм тормыш, яшь буын хакында сөйләшүен, дөнья хәлләре белән кызыксынуын дәвам итә. Алар хатыны белән икесе дә табигатьне, сәнгатьне яраталар һәм, лаеклы ялда булсалар да, күп кенә пенсионерлар кебек, күңелләренә хуш килгән шөгыльне табалар. Мин аларны чын йөрәктән яратам.