Валентина Коновалова 40 ел бухгалтер булып эшләгән

(Тәтеш, 13 апрель, “Тәтеш таңнары”). Валентина Коновалова, якын кешеләре әйтүенчә, гомерлек һөнәр сайлавына бик шат булган.

Валентина Михайловна 40 ел бухгалтер булып эшләгән. Ул 1935 елның 5 октя­брендә Куйбышев өлкәсендә (хәзер – Самара өлкәсе), Идел буендагы матур табигатьле авылда туган. Валентина Марковлар гаиләсендә олысы булган, аннан соң тагын өч бала туган. Әтисе сугыштан яраланып кайткан. Колхоз рәисе булып эшләгән, әнисе бригадир булган. Аңа кечеләрен карарга һәм әти-әнисенә йорт хуҗалыгы эшләрендә ярдәм итәргә туры килгән.  

Галина Горшкова, кызы:
– “Сугыш кына булмасын. Барысына да түзәрбез!” – дия иде ул. Сталинград янындагы сугышлар барганда ничек итеп һавадагы гүләүләрне күзәтүләре, мәктәптә төрле милләт качаклары белән ничек укулары, алар арасында немецлар да булуы турында сөйләде. 1952 елда бабайны Тәтешкә урман эшенә җибәргәннәр. Әни укуын тәмамлар өчен туган авылында калган. Мәктәпне бик яхшыга тәмамлаган. Казандагы техникумга укырга кергән һәм бухгалтер белгечлеге алган. Төгәл фәннәрне бик яраткан. Тәтештә “Заготскот” базасына эшкә урнашкан, аннары урман хуҗалыгында, ит комбинатында һәм 1985 елдан 1991 елга кадәр район “Авангард” газетасы редакциясендә эш­ләгән. Әни уртаклашканча, бу Мансур Нигъмәтҗанов, Нурания Гарипова, Людмила Гончаренко, Анастасия Миронова кебек тату, иҗади коллектив булган... Барлык бәйрәмнәрне алар бер­гә үткәргәннәр, табигатькә чык­­каннар, Идел ярына ял итәргә барганнар.
Әни 1964 елда кияүгә чыккан. Мин – 1965 елда, 1968 елда сеңелем Нина туган. Әти 1977 елда вафат булды. Әни эшкә иртә китә, соң гына кайта иде, безгә яхшы тәрбия бирер өчен бөтен көчен куйды. 

Холкы җиңелчә, тиз сүре­лә торган иде. Ялганлаганны яратмады, ничектер бик тиз арада алдашканны сизә иде. Балаларыбызны үстерергә ярдәм итте.
Әни 2001 елның 19 фев­ралендә якты дөньядан китте, инфаркт булды. Барысы өчен дә борчылды, һәркем өчен чын күңел­дән әрнеде. Миңа ул бик тә җитми. Аның бе­лән бүгенге көнгә кадәр сөйлә­шәм, тормышта ниләр булганлыгын сөйлим. Аның юклыгына ышана алмыйм.  
Февраль минем өчен бик авыр ай. Әби февральдә вафат булды, ике апа, әни, быел бакыйлыкка күчтеләр. Ул Көньяк Сахалинда жур­нал мөхәррире булып эшләде. Әни кешеләр йөрәгендә якты эз калдырды, дип уйлыйм. Аның истәлеге буларак, мин әнием яраткан “Авангард”ны яздырам.

Любовь Николаева, хезмәттәше:
– Без район газетасы ре­дакция­сендә бергә эш­ләдек. Валентина Михайловна минем өчен остазым булды. Сабыр, пөхтә, кирәгенчә таләпчән, гадел һәм оештыру сәләтенә ия иде. Аның хакында бары яхшы истәлекләр генә ­саклана.

Инна Вавилина, хезмәттәше:
– Миша абыйның Марковлар гаиләсе Куйбышев (хәзерге – Самара) шәһәреннән күченеп кайтты. Алар Водников урамында яшәделәр. Валентина Михайловна белән без бергә 10 елга якын эшләдек. Зиһенле белгеч иде – барлык дебет-кредитларны бик яхшы белде, отчетлар ясаганда башкаларга булышты. Шундый кодрәтле иде, әле кинога йөри, әле Казанга бара, күчтәнәчләр белән килә иде. “Иришкага, Леночкага...” – дия иде, беркайчан да онытмады. Язмышы шундый аянычлы булды, ире яшьли бакыйлыкка күчте, балаларын ялгызы гына аякка бас­тырды. Аның белән эшләве кызык иде, ул беркайчан да күңелсезләнмәде, йә Дубкига бардык, йә Иделгә. Камыр ризыклары пешерә дә: “Әйдәгез, кызлар урманга!” дия иде. Ул үзенчәлекле сәләткә ия – кешеләрне бәхетле итә белә иде.