Розалина Солтанова: “Минем беренче эш көнем гомергә истә калды”

(Тәтеш, 17 июнь, "Тәтеш таннары").

Табиб-педиатр – үзенә бертөрле һөнәр, Розалина Закир кызы сүзләренә караганда, еш кына әнисе белән дә, бала белән дә элемтәгә керергә туры килә. Өстәвенә, башта әнисе белән уртак тел ­табарга кирәк, әгәр бу килеп  чыкса, бала да тыныч булачак.

Зур агачлар артында Розалина Закировнаның йортын тиз генә күреп булмый. Капка төбендә яшел чирәм, хуҗабикәнең кайгыртучанлыгын тоеп, аның тәрәзә төпләрендә ми­ләүшә гөлләре чәчәк атып утыра.  
Безнең очрашу сәгать 9га билгеләнгән, шуңа күрә ул мине көтә һәм, тәрәзәгә шакыганны ишеткәч, “Әйдәгез, узыгыз, бикләнмәгән” дигән сүзләр белән ишегалдына чыкты. Капка да  бик җиңел  генә ачылды, кунак буларак  ишегалдына кергәч, алмагачларның бөтен ишегалдын томалап торуына игътибар иттем. 

– Кемнекедер белмим, ләкин көн саен минем яныма килә, аның өчен махсус ашарга да сатып алам, – дип аңлата ишек алдындагы мәче турында Розалина Закир кызы.

Урамда җылы һәм кояшлы, шуңа күрә бакча чәчәкләре “күзәтүе” астында сөйләшәбез.   

Розалина Закир кызы мәктәпне тәмамлаганнан соң ук педиатр булырга уйлый, әмма медицина институтына тиз генә керә алмый, алты елдан соң ­гына хыялы чынга аша: даруханәдә санитарка булып та, аптекада фасовщица булып та эшләргә туры килә. Аның әйтүенчә, әгәр аның үҗәтлеге һәм табиб булу теләге булмаса, ул үз максатына ирешә алмас та иде. 

Табиб-педиатрның профессиональ юлы Киров өлкәсенең Лебяжье районы хастаханәсеннән башлана. 
– Безнең коллективта берничә яңа белгеч бар иде, без шунда ук берләштек. Һәрвакыт бер-беребезгә ярдәмгә килә идек. Беренче эш көне гомергә истә калды. Колхоз рәисенең биш яшьлек оныгына бик каты приступ булган һәм мине иртән иртүк алырга килделәр. Китапны  ачып ни эшләргә кирәклеген укыдым һәм фельдшер белән шунда йөгердек. – Коткардык. Хезмәттәшләрем булышты, – дип искә ала Розалина ­Закир кызы.

Лебяжье районы хаста­ханәсендә өч ел эшли. Киров өлкәсендә шулай калырга да мөмкин булган булыр иде, тик сәламәтлек саклау министрлыгыннан Ленинградта ординатурада укырга тәкъдим итәләр. Ә берничә ай узгач, әтисенең каты авыруы турында белеп ала һәм Тәтешкә кайтырга мәҗбүр була.

Район хастаханәсенә педиатр булып урнаша. Беренче вакытта авыр була, хезмәттәшләре, табиб-педиатрлар Александра Дмитриевна Черкашина һәм Зоя Николаевна Митрофанова ярдәм итәләр.
– Балалар күп иде, ә без бөтен районга өч педиатр. Александра Дмитриевна – балалар бүлегендә, мин – бала тудыру йортында, Зоя Николаевна поли­к­линикада кабул итә һәм аннары авылларга китә идек. Көндез дә, төнлә дә эшләдек. Тракторларда, атларда йөрдек, самолетларда да очтык. Авыр булса да, кызык булды. Минем белән озак еллар шәфкать туташы Вера Михайловна Горланова эшләде. Ул минем яхшы дустым да, эштә ышанычлы ярдәмчем дә, шул ук вакытта минем кебек  кырыс һәм таләпчән дә булды, әмма без беркайчан да әрләшмәдек, – ди Розалина Солтанова.
Ул тәҗрибәсендә  булган иң истә калырлык фаҗигале очрак турында  да сөйләде: “Ике яше тулмаган ике игезәк кызны хастаханәгә аңсыз хәлдә китерделәр, алар тимер кушылган дару ашаган иде. Казаннан белгеч чакырттык. Тәүлек буе балалар гомере өчен көрәштек, әмма бер генә баланы коткарып кала ­алдык”.
Розалина Закир кызы лаеклы ялга 2004 елда чыккан.

Аңа хә­зер сиксән яшь­тән артык, әмма аның рух күтә­рен­келегенә һәм дәр­тенә көнләшерлек. 
Ул күп укый, Өченче яшь университеты дә­рес­ләренә йөри, чәчәк үстерү белән шөгыльләнә, якшәмбе көннәрендә, һава шартларына карамастан, фикердәшләре белән урманга бара, алар еш кына Наталья Михайловна Башинада кич утырырга җыелалар.

Табиб-педиатр Розалина Солтанованың күпме кечкенә пациентны аякка бастырганын, күпме гомерләрне саклап калганын исәпләп булмый. Әмма ул үз эшенә чиксез бирелгән кеше, дип ышанычлы итеп әйтергә була.