Укытучы, дус, киңәшче

(Тәтеш, 8 март, "Тәтеш таңнары", Галина ТАҖЕТДИНОВА, автор фотосы). Бу һәркем тарафыннан хөрмәт ителүче, гомеренең яртысыннан күбрәген, 43 елын педагогия эшчәнлеге белән бәйләгән Валентина Трофимова.

“Тәтешкә 1967 елда эшкә килдем. Кечкенә, ябык идем, ул чакта беренче мәктәп директоры Михаил Басов миңа шулай диде, янәсе мин балалар белән эшли алмыйм, мине ике айга сынау вакыты белән алачагын белдерде, – дип сөйли Валентина Алексеевна. – Сыйныф бүлмәсенә ул бары тик ярты елдан соң гына керде. 
Тынлык. Балалардан сорый: “Тәртип боз­мыйсызмы?”, ә укучыларның берсе торып басты да болай диде: “Кая тәртип бозарга – сулыш алырга да вакыт юк!” 
Химия фәне буенча яшь мөгаллимәгә хез­мәт­тәш­ләре педа­гогия эшчәнлеген­дә үзеңне тота белү тәҗрибәсен өйрәткәннәр, ә ул аларга әлегә кадәр соклана.  
“Коллектив үз эшенең осталарыннан то­ра, иҗадилар. Бездә сугышта катнашучы 7 кеше бар иде, алар  безгә дә, укучыларга да үрнәк булып эшләделәр. Бары тик 80нче еллардан соң гына укытучылар мохитендә “яңалык кертүче” сүзе барлыкка килде, ә безнең өчен ул вакытта бу яңалык түгел иде. Мин дә тырыштым, бирелгән юга­ры алым­нарга тәңгәл ки­лү өчен үз өстемдә күп эшләдем”, – дип искә ала тәҗрибәле ­педагог. 
Фотоальбомны карыйбыз, күз алдына мәктәп тормышының күренеше килеп баса: балалар парта артларында, такта яннарында, футбол уйныйлар, сәхнәдә чыгыш ясыйлар, ил буенча сәфәрдә – һәм алар   арасында яраткан сыйныф җитәкчеләре.
“Менә бу медицина хезмәткәре, монысы – хәрби, бу – укытучы... – дип күрсәтә Валентина Алексеевна. – Без үзебезнең шәкертләрнең шатлык­лары, борчулары белән яшәдек. Бала – ул тулы бер ­дөнья, укытучы һәм тәрбия­ченең сәнгате – аңа дус һәм киңәшче була­рак үтеп керер­гә мөмкин”.
Белем илендә эшләгән тәтешле ханымның хезмәтен хөкүмәт югары бәяләгән. Ва­лентина Трофимова­ның “СССРның мә­га­риф отличнигы”, “Ха­лык мә­гарифе от­личнигы”, “Татария ССР мәктә­бенең атка­занган укы­тучысы” исе­м­нәре бар, төрле дәрәҗәдәге Мак­тау грамоталары белән бүләкләнгән.
Әлеге гүзәл зат гаи­ләдә дә бәхетле булган. Ире, Бөек Ватан сугышы ветераны, на­муслы һәм югары дәрәҗәдәге кеше Эдуард Трофимов белән 33 ел тигез гомер кичергәннәр. Яраткан иренең вафат булуы Валентина Алексеевна өчен гаять зур югалту булган, әмма аның күп сандагы киң күңелле таныш­лары кайгы-хәсрәтне кичерергә ярдәм иткәннәр. Тәтеш­ле безнең шәһәрдә ярты гасырдан күбрәк яши, аны иң якын һәм гүзәл урын дип саный. “Язын ничек итеп бакчалар шау чәчәккә күмелә, күңел сөенә”, – ди ул.
Хезмәт ветераны ветераннар халык хорында, “Ретро җыр” вокаль төркемендә шө­­гыльләнеп, җаны­на ял ала, йорты янә­шәсенә чәчәкләр утырта, күңеленә хуш килгән кешеләр белән аралаша. Кайчакларда аңа олыгаеп киткән яшь кеше яки оныгын җитәкләгән әби эндәшә: “Исәнмесез, Валентина Алексеевна, хәлләрегез ничек?”, һәм аларның хәтерендә күңелле мәктәп еллары яңара...