Фәһим Рәх­мә­туллин ерак юлларга йөргән

(Тәтеш, 14 декабрь, “Тәтеш таңнары”). Бакырчы ­авылында яшәүче Фәһим Рәх­мә­туллин үз эшенең чын остасы, хөрмәткә лаек ­шофер булган.

Фәһим Гарифҗан улы 1938 елның 18 августында ТАССРның Олы Тархан районы, хәзерге Тәтеш районы, Бакырчы авылында туган. Монастырскийдагы  СПТУда шоферлар курсын тәмамлап, үзенең күптәнге хыялын чынга ашырган – машина руле артына утырган.

1954 елның май ахырында аның хезмәт кенәгә­сендә “Алга” колхозы, шофер” дигән язу барлыкка килгән. Ул бердәнбер булып калган да. Фәһим Рәхмә­туллин авыр һәм җаваплы шофер һөнәренең барлык нечкәлекләренә төшенеп, 48 ел шофер булып эшләгән. Ярдәмчел шоферны авыл халкы хөрмәт иткән, чөнки ул аларга җылы сүзе һәм игелекле мөнәсәбәте белән ярдәм иткән, колхоз, район җитәкчелеге дә югары бәяләгән. Дуслары һәм танышлары аның ышанычлылык, җаваплылык, игелеклелек, тыйнаклык һәм эчкерсез булуын аерылгысыз сыйфатлары дип ­саныйлар.

Фәһим Гарифҗан улы 1979 елда СССР авыл ху­җа­лыгын үстерүдә иреш­кән уңышлары өчен СССР ВДНХсының – бронза, ә 1983 елда кө­меш ме­дальләр белән бүләк­ләнгән. Өч тапкыр бишь­еллык ударнигы булган, иҗтимагый эш белән актив рәвештә шөгыль­ләнгән, ревизия комитеты рәисе булган. 

Тырышлыгы, бай эш тәҗрибәсе өчен Фәһим Гарифҗан улына 1998 елда “Татар­стан Респуб­ликасының атка­занган автомобиль транспорты ­хез­мәткәре” дигән мактау­лы исем бирелгән. 
Фәһим Рәхмәтуллин үзе турында як­ты ис­тәлекләр калдырып, 2019 елның 27 маенда вафат ­булган.

Әдибә Рәхмәтуллина, хатыны:
 – Без 1963 елның 2 маенда өйләнештек. Бәхетле гомер кичердек. Эчмәде, тартмады. Кайнана белән 9 ел бергә тату һәм бер-беребезне кайгыртып яшәдек. Иремнең абыйсы Фәрит райпо рәисе булып эшләгәч, аның да шәһәргә күченеп китүен теләде. Без хәтта Тәтешнең Тукай урамында җир кишәрлеге дә сатып алган идек. Ул чакта бурасын да әзерләп куйдык, әмма Фәһим күченүне
 һаман ­кичектерде, авылдан китәсе килмәде. Аны кече ватанын, авылдашларын, үзенең эшен бик нык яратуы туктатып торгандыр, мөгаен. Әгәр хәтта төнлә белән мөрәҗәгать итсәләр дә, беркемне дә кире бормады, машинасын кабызып, кирәкле җиргә китә иде. Ул чакта бит яктырткычлар да юк, юллар да асфальтланмаган иде – яңгыр һәм кар яуганда кыенга туры килде. Теләсә нинди үтенечне һәрчак аңлап кабул итте. “Игелекле мөнәсәбәткә теләсә кайсы кеше яхшылык белән җавап кайтара”, – дип әйтә иде ул.

Рейска барыр алдыннан, беренче эш итеп машинасын тәртиптәме икән дип карап чыга иде. Ә машинасы һәрчак чиста булды. Елның һәр фасылында, эссе яки буран булсынмы – теләсә кайсы һава торышында да пөхтә һәм тиз йөрде. Җитәкчелек аны шуңа күрә дә һәрчак ерак юлга ышаныч белән чыгарып җибәрә иде. Хәтерлим әле, аны Горький (автор искәрмәсе: хәзерге – Түбән Новгород) шәһәренә командировкага автовазга ­машина алып кайтырга җибәрделәр. Яңа машинада кайттылар, ләкин Фәһимгә нәрсәседер ошамады. Бу хакта ул кол­хозның баш инженеры Әмин Максудовка әйткән, анысы “килешәм” дип җавап биргән. Шуннан соң ул заводка үзе шалтыратты, кире илтү турында сөйләште. Янә юлга чыгып китте, заводта берничә көн булды, машина сайлап, шуның белән кайтты. Ничек булды дисез­ме? Машинасы аны беркайчан да сынатмады. Өзеклекләрсез эшләгәне өчен ТАССР Госс­промның “Фаҗигаләрсез эшләгән өчен” күкрәк билгесе белән бүләкләнде. Тәртиптә, карап тотудан да күп нәрсә тора, әлбәттә, машина бик яхшы хезмәт күрсәтте: буявы да купмады һәм сыйфатлы булды, моторы да бер тапкыр җимерелмәде. Хәтта авырган чагында да, машина иремдә калды. Хафиз Әхмәтович (Измайлов – колхоз рәисе, автор искәрмәсе) бөтенесенә “Фәһим абыйны көтәбез”, дип әйткән. Ирем машинасын авырганчыга кадәр бер генә көнгә дә кулыннан ­ычкындырмады.   

Балаларны да шулай итеп тәрбияләде, кече яшьтән үк эшкә өйрәтте. Лилия белән Фәнис безнең горурлыгыбыз һәм шатлыгыбыз булып, хезмәт сөючән, тәртипле һәм киң күңелле кешеләр булып үстеләр. 

Рәхмәт, Мактау грамоталарын гына да утызга якын санадым. Намуслы хезмәт куйганы өчен чит илгә юллама белән бүләкләнде – ­Дубайга барды.