Өйдә диварлар да булыша

(Тәтеш, 9 октябрь, “Тәтеш таңнары”).

Ямбакты авылына баргач, Тихоновларның гаилә учагына күз салып чыгарга булдым. Капка бик­ле түгел, ә йорт ишегендә ачкыч эленеп тора иде. Шакыдым һәм “Хуҗалар өйдәме?” ди­гән соравыма ягымлы хуҗабикә өйгә керергә чакырды. 

Галина Васильевна белән хуш исле бал һәм өйдә пешкән яңа икмәк куелган чәй табыны янында якыннанрак таныштык. Ире бу вакытта оныгы белән бергә бакчадагы бал кортлары тирәсендә кайнаша иде. Аларның эшләрен тәрәзә аркылы күзәтәбез – умарта оялары йорт артында ук урнаштырылган. Пөхтә итеп киселгән чияләр үсеп утырган зур бакча – бал җыю өчен нәкъ урыны. 

Бу көнне хуҗаны эшен­­­­нән бүлдерергә ту­ры килде. Ул умартачы киемнәрен салып өй­гә керде һәм әңгәмәгә ­кушылды.  

– Икебез дә Ямбакты авылында туып-үс­тек. Күршеләр булып яшәдек, урамдагы йортлар бер-берсенә ­кара-каршы урнашкан иде, халык телендә ул Кузнечный дип йөртелде – ан­да тимерче алачагы бар иде. Сүз уңаеннан, авыл кешеләре үз урамнарын үзләренчә атап йөртәләр: Заречка, Культюк, Крымская, Кече һәм Олы Слобода, Мазар да бар иде. Галина Василь­евна педагогия училищесын тәмам­лагач, җирле мәктәптә эшләде, мин колхозда агроном булдым. Шундый чибәркәйне ничек кулдан ычкындырыйм! 1974 елда туй ясадык. Ике ул үстердек. Киленнәребез бик әйбәтләр. Өч оныгыбызны яратып туя ­алмыйбыз. 

Безнең колхоз бөтен тирә-юньгә данлыклы иде. Ул “Октябрьгә 50 ел” дигән исемне йөртте. Ә алданрак – “Красный путиловец” иде, аны заводның элекке эшчесе, Питердан Александр Лаптев төзегән. Хуҗалыкны 1964 ел­да Льяш авылының “Ок­тябрьгә 13 ел” колхозы белән берләш­терделәр. Аннары аны “Октябрьгә 50 ел” дип үзгәрттеләр. Эш­челәр күп иде. Ху­җалык җитештерү күр­сәткечләре буенча район күләмендә алдынгылар исәбендә булды. Иген үстердек, терлекчелек, дуңгызчылык белән шөгыльләндек. Умарталар барлык йортларда да диярлек бар иде. Балны әзерләүләр конторасы кабул итте, флягалар бир­де­ләр, без аларны тутырып җибәрә идек. Хә­зер генә ул умартачылык продукты белән мәшәкатьләр. Йорт ху­җалыкларында сарык­ларны 20-30ар баш, ике­шәр сыер асрыйлар иде, – ди Владимир ­Михайлович.

Ул авыл һәм колхоз хәл­ләре турында сә­гать­ләр буе сөйли ала. Партком секретаре да, колхоз рәисе урынбасары да, авыл Советы рәисе дә булып эшләгән.   
Тихоновлар кече ва­­­таннарында тор­мыш­ның туктап калмавы һәм авылда туып-үскән кешеләрнең ата-аналары йортын торгызулары турында сөй­лиләр.
– Авыл кешеләренең төрле җирләргә киткән вакытлары булды. Без туып-үс­кән җиребездә калырга булдык, үз бә­хетебезне авылда таптык – безнең йорт, гаи­ләбез ­шушында. Ке­шеләр кая гына кит­сәләр дә, һәркем үзенең туган йортын сагына. Ул туган җирдә генә көче барлыгын, тынычлыкны тоя. Олыгайгач, аның кыйммәтен һәм әһә­миятен тагын да ныг­рак аңлыйсың, ул безгә аеруча да кадерле һәм якын, – дип уртаклашалар Тихоновлар.