Тархан җире туган ягына әйләнгән

Ринат Гыйльметдинов, Олы Тархан участок хастаханәсе мөдире:

– Аксубай районында тудым. Мәктәптән соң Чистайдагы медицина училищесына укырга кердем, фельд­шер буласым килде. Баштарак миңа җиңелләрдән булмады, чөнки безнең мәктәптә укыту татар телендә алып барылды. Шулай да мин эшнең асылын тиз үзләштерә башладым, сессияләрне яхшы тапшырдым, стипендия алдым. Училищены тәмамла­гач мине Аксубай районына билгеләделәр, ә инде бер айдан армиягә киттем. Мине Чиләбе өлкәсенә, медсанчастькә фельдшер итеп җибәрделәр. Табиблар үз эшенең чын белгечләре иде, мине күп нәрсәләргә өйрәттеләр, мин анда бәяләп бетергесез тәҗрибә тупладым. Шул ук вакытта минем укуны дәвам итү һәм медицина буенча югары белем алу хыялы да барлыкка килде. Мин институтка керер өчен имтиханнарны уңышлы тапшырдым. Яхшы укыдым, Түбән Камада интернатура уздым, ә билгеләнешне Тәтеш районына алдым, өстәвенә, хатыным Әлфинур Олы Тарханнан иде. Һәм, хәзергедәй хәтерлим, 1988 елның 3 авгус­тында Олы Тархан участок хастаханәсендә үз белгечлегем буенча табиб-стоматолог булып эшли ­башладым.     

Минем белән бергә без җиде табиб идек, медицина учреждениесенә Нияз Әмирович Вәлиев җитәкчелек итте. Тәүлек әйләнәсе эшләүче стационар зур иде, бездә 60 – 70 кеше дәваланды. Безнең хас­таханәгә 23 авыл берке­тел­гән иде, без чакыруларга бардык, комплекслы хезмәт күрсәтү, авыл хуҗалыгы тармагы хезмәт­кәр­лә­ренә медицина тикшерүе үткәрдек.   

Аннары баш табиб итеп га­җәеп җитәкче һәм кеше – Равил Харисович Мөба­рәкшинны билгелә­деләр. Ул безгә карата ихтирамлы мөнәсәбәттә булды, без аның ярдәмен һәрчак тойдык,  медицина хезмәте һәрвакыт югары дәрәҗәдә булды. 

Тәтеш үзәк район хастаха­нәсендәге табибларны да билге­ләп үтмичә кала алмыйм, без алардан да күп нәрсәләргә өйрәндек. Иван Иванович Сучков сырхау­ларны шәхсән үзе карап чыга иде, дәвалау буенча  киңәшләрен бирде, Александр Владимирович Дубровский сырхаулар өчен күчмә хезмәт оештырды. Хирурглар Валерьян Кондаков, Молодцов, Рафаэль Низамов, Егоровның киңәшләре авыр хәлләрдә күп тапкырлар ярдәм итте.   

Хәзерге вакытта мин стоматолог, терапевт һәм хирург буларак авыруларга гомуми кабул итү алып барам. Элек миңа кабул итүгә бер көндә 45 – 50 кеше килсә, хәзер инде – 10 – 15. Башта үзем хезмәттәшләремнән тәҗрибә алсам, ә хәзер 35 еллык медицина эшчән­легендә үзем дә киңәшләр бирәм, әмма, мо­ның белән беррәттән, һәрчак яшь хезмәттәшләремнең дә тәкъдимнәрен тыңлыйм, чөнки яңаны өйрәнү беркайчан да ­комачауламый.  

Бездә коллектив бердәм, табиблар билгеләнеш буенча бер үк вакыт аралыгында диярлек килделәр, шулай итеп калдылар да. Тархан җире безнең өчен якынга әйләнде, биредә гаиләбез барлыкка килде, балаларыбыз үсте. 

Безнең медицина хез­мәткәр­ләре теләсә кайсы вакытта ярдәм­гә килергә әзер. Безнең бурыч – авыру­ның сызлануын җиңеләйтү. Әгәр табибта булганнан соң кешенең хәле җиңеләймәсә, димәк, ул инде табиб түгел.   Кешеләр белән безнең үза­ра ярдәмләшеп эшләүнең психологик өлеше турында да онытырга ярамый, иң элек кеше безгә ышанырга тиеш, һәм үзеңнең һөнәри осталыгың,  яхшы мөнәсәбәтең белән аның ышанычын яулый алырга кирәк.