Хезмәт ветераны Гөлфия Вәлиева кырык елдан артык гомерен матбугат эшенә багышлаган

1965 елда гаилә коргач, Гөлфия Рәхим кызы ире Шамил Абдулла улы белән Тәтештә яши башлый.

– Казан авыл ху­җа­лыгы институтын тә­мамлагач, Шамилне юллама буенча үз районына  җибәрделәр. Ул тумышы белән Бакырчы авылыннан, – дип сүзен башлады Гөлфия апа. – Яшь белгеч буларак, өч айдан соң фатир да бирделәр. Мин дә үземә эш эзли башладым. Һәм бер көнне ти­пографиягә юл тоттым, бә­хеткә каршы, анда буш урын бар булып чыкты. Шулай итеп, мин татар газетасына хәреф җыючы булып урнаштым. Беренче өч айга өйрәнчек итеп алдылар. Әмма мин эшне ай ярымда үзләштер­дем. Хәрефләрне бер-бер җыеп утырдым. Дөре­сен генә әйт­кәндә, бик авыр хезмәт. Миңа га­зетаның беренче битен бирделәр, ә беренче биткә материаллар иң соңыннан гына керә иде, ә кайвакыт бөтенләй дә газета чыгасы көнне генә. Газета шунда җыелды, шунда басылды. Хезмәттәшләрем – Кәшифә апа, Наҗия апа һәм Хәтимә апа – бик нык булыштылар. Бер ел тирәсе эшләгәннән соң, икееллык медицина курсларына укырга кердем. Кичке мәктәптә укыдым. Әле җитмәсә кулда сигез айлык бала да бар. Шунда укыганда бергә эшләүче хезмәттәшләрем “кара халатыңны ак халатка алыштыра алсаң ярар иде” дип телиләр иде. Ләкин шәфкать туташы булырга язмаган күрәсең, әмма аларга укол ясап, бик күп файда китердем. Кулым җиңел дип әйтәләр иде.  

Мин типографиядә эш­ләп калдым. Шуннан инде линотип дигән машина кайтардылар, һәм мин аның артына утырдым. Анда инде эш­ләве җиңел иде: җыйган җөмләләрне коя да бирә, коя да бирә, рәхәт... Ләкин мин җыярга кер­телгән тәрҗемәләр­гә “бу җөмлә дөрес түгел, бусы болай түгел” дип бәй­ләнә башладым. Ул вакытта Альмирә апа Ибәтуллина тәрҗемәче булып эшли иде. Ул миңа гел: “Ме­нә кереп утырырсың да, эшләрсең...” – дип әйтә иде. Шул Аллаһы Тәгаләнең “амин” дигән вакытына туры килде ахыры, күпмедер вакыттан соң мине тәрҗемәче итеп күчерделәр. Шулай итеп редакциядә 44 ел эшләдем. 

Хезмәттәшләре турын­да сүз кузгалтканда, Гөл­фия апаның йөзләре балкып китте. Ул аларны аерым бер җылылык белән искә төшерде.

– Их, әйбәтләр иде инде алар, – ди Гөлфия апа. – Бер күпертүләрсез, бер йодрык кебек булдык. Дуб­ляж биш кешедән торды: ике тәрҗемәче, редактор урынбасары, машинистка, корректор. Бе­ребезнең эше беткәч, башкаларга булыштык. Эштән бушаган арада Идел буена кояшка төшеп утыра идек. Редакция гөрләп торды. Типографиядә 22 кеше эшләде, бездә – 20, һәм бер профсоюз бар иде. Яңа елларны, һөнәри бәйрәмнәрне бергә гөр килеп каршы алдык. Коллектив бик әйбәт булды. Гомумән, миңа юлымда гел яхшы кешеләр генә очрап торды. Хез­мәттәшләремнән дә, күршеләремнән дә, ип­тәшләремнән дә уңдым. 

Эшләгән вакытта бик истә калырлык вакыйгалар булдымы, дип сорыйм Гөлфия ападан. 

– Булды, әлбәттә, булмыйча кая, – ди хезмәт ветераны, елмаеп. – Хәзер аларны искә төшерәсе кызык инде, әмма ул вакытта көлке тү­гел иде. Газетада бер ир ке­шенең аты белән төшкән фотосурәте бастырылды, ә тексты – механизаторныкы. Ә тагын берсе турыдан-туры миңа кагыла, август киңәшмәсе турында материал яздылар. Баш исеме эре хәрефләр белән “Мәгариф эше – бөтен халык эте” дип язылган иде, “эше” сүзе урынына “эте” сүзе киткән иде. Ул вакытта редактор булып Эдуард Петрович Трофимов эшләде. Шуның кадәр татарчаны яхшы беләдер иде мәрхүм. Бу ялгышлыкта тәрҗемәчеләрнең катнашы юк, әлбәттә, машинистка да дөрес итеп бас­кан, ә җыйган кеше мин. Беренче куркуымнан җир астына төшеп китәрлек дәрәҗәгә җиттем. Эдуард Петрович туры сүзле, төгәл, бөтен нәрсәне җи­ренә җиткереп эшли торган кеше иде. Нәрсә әйткәнен әйтеп тормыйм, әлбәттә. Ну яхшы эләкте. Язма икенче биттә иде, бүгенгедәй хәтеремдә. Газета әзер булгач та, хатаны табып, аны лезвие белән кырып, хәрефләрне крас­кага манып төзәткән чак­лар да булды. Менә шуңа күрә язу эше – бик авыр хезмәт шул ул. 

Билгеләп үтәсем килә, миңа да Гөлфия апа белән күпмедер вакыт эшләү бә­хете татыды. Аның “Дүрт аяклы ат та абына”, “Эшлә­мәгән кеше генә хаталанмый” дигән сүзләре әле дә хәтеремдә. 

Бүгенге көндә Гөлфия Рәхим кызы лаеклы ял­да. Алар Шамил абый белән ике ул тәрбияләп үстер­гәннәр, тик кызганыч, бергә гомер ки­чергән хәләл җефете ин­де күптән вафат.

– Балалар үстергәндә эш һәм өйдән кала башка нәр­сә күрмәдек. Шулай картайдык. Һәм бү­генге көндә, Аллага шө­кер, барысы да яхшы, хәтта Дубайга да барып кайттым, – ди Гөлфия апа, хис-кичерешләре бе­лән уртаклашып. – Алдан балаларым өчен чапсам, хәзер балаларымнан рәхәт күрәм. Язмыш пар канатымнан аерса да, яхшы балалар, хәерле киленнәр, акыллы онык­лар бирде. Аллаһы Тәга­лә сәламәтлектән генә ­аермасын.