“Нәсел дәвамчылары безнең хакта искә алыр”

(Тәтеш, 16 март, “Тәтеш таңнары", Елена Викторова). Ветеран 2002 елда вафат була, шулай да үзеннән соң биш көндәлек калдырган, аның битләрендә ул балачагы һәм яшьлеген уртаклашкан, солдат тормышы һәм сугышчан хәрәкәтләрне язган.

“Сталинградтан башладым Берлинга кадәр барып җиттем. Курск дугасы, аннары Днепрның уң як ярыннан Кировградка кадәр бәрелешләрдә катнаштым, шуннан соң – Польша һәм Берлинда. Т-34 танк взводы командиры булып хезмәт иттем һәм сугышны Берлинда, 11нче армиянең танк корпусы штабында тәмамладым. Штабка яралану һәм бәрелешләрдә катнаша алмау аркасында эләктем. Исән калдым, бу танкчы өчен көтелмәгән хәл булды. Әгәр 100 яшьтәшемнән өчесе исән калса, ә инде танкчылардан ярты танкчы исән-имин калды. Таганрог янында, Харьков янында, Польшада һәм Наревск плацдармында 4 танкны  югалттым. Өч тапкыр яраландым, контузия алдым, яндым. Танкчыларны снарядлар белән юк итәләр, һәм, дүрт яки биш кан кардәш утырган танкка снаряд эләгүен үзеңдә сынарга язмасын... Утлы коточкыч күренеш, үлем, куркыныч хәл. Сугыш шундый нәрсә”, – дип яза Николай Иванович үзенең оныгына васыятендә.

Ул гыйлемле һәм иҗади кеше булган. Шаян мәкаләләр, хикәяләр һәм повестьлар язган, алар район һәм республика гәҗитләре битләрендә бастырылган. “Без аның белән әңгәмә корганны хәтерлим әле.  “Әти, кинәт тагын сугыш башланса, куркынычмы?” – дип сорыйм. Ә ул мине тынычландырып, болай ди: “Юк, без фашистларны мәңгелеккә җиңдек”, – дип сөйли ветеранның кече кызы Наталья Горбунова.
“Җиңү көнен беркем дә кире какмавына, нәсел дәвамчыларыбыз да безнең, утны-суны кичүчеләр хакында искә алачагына ышанам”: оныкларына 1990 елның 16 гыйнвар датасы белән васыятьнамәсе шундый сүзләр белән тәмамлана. Моны әйткәндә, ул хаклы булган. Без хәтерлибез...