Ватан азатлыгы өчен көрәшкән

(Тәтеш, 25 гыйнвар, “Тәтеш таңнары”, Лина Тихонова).   Аның турында безгә кызы Людмила Редькина сөйләде.

“Әти Кызыл Армия сафларына сугышның беренче көнендә үк чакырылган, – ди ул. – Укытканнан соң аны кече лейтенант исемендә 55нче армия белән берлектә боҗрада калган Ленинградка җибәрәләр. Ул сентябрь көннәрендә барган сугышта күкрәк читлегенә кыйпылчык ярасы ала. Ленинград хастаханәсендә дәвалангач, Ленинград оборонасында торган 268нче укучы дивизиянең беренче взвод командиры итеп автомат ротага җибәрелә. 1942 елда Синяево тирәсендәге сугышчан хәрәкәтләрдә аның аякларын ут кисеп ала, гангрена башлана, эвагоспитальдә медикларга сул аягын кисәргә туры килә. Тормыш юлына сугышчы Молотов шәһәренә – хәзерге Пермьгә, савыгып бетәргә дип җибәрелә. Шулай булгач әти өйгә култык таякларында икенче төркем инвалид булып кайта, аннары аңа агач аяк ясыйлар”.

Людмила Александровна авылга кайткач әтисенә Калинин исемендәге колхозга ике көннән эшкә чакырулары хакында сөйли. “Әтинең куллары алтын иде”, – ди кызы горурлык белән. – Кышын ул яраксызга чыккан иске СТЗ тракторын җыйды, ә язын сөрде һәм 176 гектар җирне чәчте. Ул шундый халәттә дә үзенең яу кырында да, туган җирендә дә фашистлар белән көрәшүен раслады. 1944 елда СССРның 94нче санлы игенчелек халык комитеты боерыгы белән үзенең хезмәтләре өчен “Социалистик хуҗалык отличнигы”, “Иң яхшы тракторчы” значоклары белән бүләкләнде. 

Хезмәт ветераны ахырдан трактор отряды бригадиры булып эшли, Александр Денисов 1966 елда Ленин ордены ала һәм бөтендөнья авыл хуҗалыгы күргәзмәсендә була.

“Әтине белгәннән алып, аның һәрчак намуслы, төгәл кеше икәнлеген хәтерлим, ул армый-талмый хезмәт куйды һәм безне дә эшкә өйрәтте. Безне яратты, һәм без дә әти-әнигә карата тирән хөрмәт һәм ихтирамлы мөнәсәбәттә булдык, – ди җылылык белән авыл хатыны. – Әтинең кулларын хәтерлим, уч төпләрендә – икмәк кисәкләре, аның бөтен тормышы икмәк белән бәйле булды”.